Ութսուն տարեկան կլիներ: Ութսուն տարեկան է: Մարդիկ այդքան ապրում են:
Չեմ սիրում պապիկից խոսել… ինձ թվում է, թե մեծ մասը չի հասկանա ինձ: Մաթևոսյանը, ում իրենք գիտեն, տարբերվում է իմ Հրանտից: Գրականության ուսուցիչս սիրում էր ասել՝ բարձր պահիր անունդ, հնչեցրու՜, դու Մաթևոսյան ես. թելադրությանս տետրում էդպես էլ գրված է կարմիր գրչով՝ հնչեցրու՜: Զզվելի է էդպիսի պաթոսը. չհասկացավ, որ երբ պապիկից է խոսում, հայացքս գետնից չեմ պոկում, նախ իր՝ ինձանից առավելը պահանջելու ու նաև իմ դասարանցիների հայացքից… ասացի՝ ես չեմ տարբերվում, ուրիշներից առավել չեմ, ասաց՝ հնչեցրու՜… նորից ասացի՝ սխալ եք, կներեք:
…Գողեգող մոտենում եմ դռանը, թակում: Գիտեմ, որ լսում է. խաղ է: Նորից եմ թակում: Միջանցքում մութ է: Տատիկս դուրս է գալիս ճաշասենյակից. Շաղիկ, մի խանգարի՝ ինքն էլ է մեր խաղը խաղում: Հայացքս գցում եմ տատիկիս վրա, աչքերս կլորացնում ու բացում եմ դուռը: Այտս հենում եմ դռանը: Իր սենյակից եկող լույսը դռան ճեղքով լցվում է միջանցք: Նայում է սեղանին՝ իր թղթերին. սեղանի լամպի լույսը պատերին իր ստվերն է գցում, ինքը հսկա է:
-Հրանտի՜,- ասում եմ կամաց, շշուկով՝ գիտեմ, որ ներխուժեցի:
Մի պահ գրիչը կանգնում է… ու շարունակում է գրել:
-Հրանտի՜…
Պտտվում է, ժպտում.
-Կկարդա՞ս:
-Արի:
Դուռը բացում եմ, վազում մոտն ու բարձրանում գոգը: Տատիկս մոտենում է դռանը, ձեռքերը կոնքերին դնում, ժպտում ու փակում դուռը.
-Հովհաննես Թումանյան՝ «Շունն ու կատուն»:
-Չէ:
-«Սուտլիկ Որսկանը»:
-Չէ:
-Չե՞ս սիրում:
-Սիրում եմ:
Ինքը գիտի, որ սիրում եմ, բայց գիտի, որ ուզածս ուրիշ է:
Գիրքը փակում է, նորից բացում ու փնտրում էջը: Նայում եմ իր գրասեղանին: Իր գրիչները, թղթերը, ձեռագիրը, թղթի վրա դրված մուգ կանաչ, հաստ, թանաքի գրչածայրով գրիչը: Լամպի լույսի տակ գրիչը կարճ ստվեր է նետում սև թանաքով գրված նախադասության վրա: Ձեռքին ժամացույց է կապած, մատները երկար են ու խնամված. ձեռքերը, պապայիս, պապիկիս ձեռքերը… Գլուխս դնում եմ ուսին՝ իր հոտն է գալիս: Երբ մահացավ՝ դեռ երկար բացում էի իր պահարանն ու գլուխս դնում առաջին դարակին՝ ծխախոտի, մենթոլի ու իր՝ պապիկիս հոտը:
-Ահա,- մաքրում է կոկորդը,- «Չարի վերջը»… Լինում է մի սա՜ր, էն սարում մի ծա՜ռ:
-Ծառում մի փըչա՜կ փըչակում մի բուն, բնում երեք ձագ ու վրեն կկուն…
Ինքը կար, միշտ էր լինելու: Ինքը խոսելու կարիք չունի, հայացքը բավական է: Ուրիշ, ուրիշ, ուրիշ՝ խորը, մեծ, իմ տիեզերքը, մեր տիեզերքը: Երբ մենք չլինեինք, ինքը դեռ լինելու է… ես գիտեի: Վեց տարեկան եմ, գալիս ասում են՝ դու գիտե՞ս՝ քո պապիկը ինչ մեծ է, բա իհարկե՝ ինքը Հրանտն է, Հրանտի՜ն՝ իմ աշխարհ, իմ Հրանտին․․․ Իր աշխարհում, իր սկզբնաշխարհում, ուր ի սկզբանե էր Բանն, իր սկզբնաշխարհով կլանելու իր կարողությունը, ուր ամեն ինչ արդար էր և ճիշտ էր, և գեղեցիկ էր, և լույս էր, որովհետև նույնական էր այդ սկզբնաշխարհին․․․
Ասում է․
-Ինչքան էլ որ լինի զգույշ, չարի առջև թե վաղ, թե ուշ, էդ է պահված, Աղվես աղա. Ղա, ղա, ղա, ղա… Եղա՞վ, Շաղիկ:
-Եղավ:
Անդին 1, 2015
